The Park of Broken Dreams

basura sa tabi, naglalampungan sa gilid, masangsang na amoy, sumisingaw mula sa tubig. Mga Puno na matatangkad, mga estudyanteng nagtatawanan. Nasan ka?

Nakatingin sa malayo, pinapanood mga barko na dumadaan. Pinapanood mga alon na ginagawa nila sa tubig. Mga bakas na naiwan. Mga bakas na palatandaan na sila ay nang galing dun. Pero buti pa yun, nawawala din kagad. Sana ganon din ang mga sugat. nakaupo ako, luha dahan dahang tumutulo. ayaw tumingin sa daan, at baka makita pa ng mga tao ang luha ko. Di bale na ang Janitor fish makakita, wag lang tao...

Bakit ako andito? Masakit eh. Nagbakasakali na mawala ang kirot kapag napagisa ako. Pero mali ako. Nag climax ang sakit, at di kinayanan, tumulo ang luha, naisip ka.

Ayoko balikan, ayoko isipin ang mga sinabi mo. Masyado masakit. Baka maluha lang ako dito. Baka may makakita. Mahirap na. Ilalabas ko lahat dito. Kakausapin ko mga janitor fish. Kunware may pake sila. Kunware nakikinig sila.

Kaibigan? Oo, meron ako nun, pero ano ba alam nila? Wala sila alam. Hindi nila maiintindihan ang nararamdaman ko. Ayoko magsalita. Ayoko mahusga. Dahil dyan, andito ako, nagmumuni magisa, at binibilang ang basura sa tubig. Nararamdaman at naamoy ang masangsang na hangin, na kapag tumama sa mukha ko, ay tila pinapagaan ang pakiramdam ko.

Ipipikit ko ang aking mga mata, walang ibang makita, kundi ang galit mong mukha. pagpikit ng mata, mararamdaman ko uli ang galit mong nakakapaso. Ang mga mata mo na dati puno ng pagmamahal, na ngayon, puno na nang pagkasuklam sakin.

Pagbukas ko ng mata ko, umaasa at nananalangin ako na sana panaginip ang lahat. Na magigising na lang ako sa klase, at makikita kitang nakangiti sakin.

Pero Hindi. pagbukas ng mata ko, makikita ko na asa Park of Broken Dreams ako. Titingin ako sa paligid, wala ang mga nagsasayang estudyante. Pero meron din tulad ko. Mag isa at nakatingin din sa tubig. tila kinkwentuhan din ang mga Janitor Fish.

Tila parehas kami. May pinagdadaanan na walang ibang makakaintindi. Wala kami masabihan. Idadaan na lang sa pagka emo sa Linear Park ng aming Unibersidad. Gusto ko dito. onti lang ang tao, kadalasan pang tahimik. Makakapagisip ka ng maayos at malaya. This is my comfort zone. This is my happy place.

Pag tingin ko sa langit, gabi na pala. oras na umuwi. tumayo ako. tumingin uli sa tubig. Kita ko ang ilaw mula sa Pandacan Oil Depot. sa di kalayuan, matatanaw mo din ang anino ng isang barko. Pauwi na ito.

Kinuha ko na ang gamit ko, nagpasalamat sa dilim. dahil tuloy pa din ang pagtulo ng luha ko. Nagpasalamat din ako sa mga janitor fish sa pag kinig sa mga hinaing ko.

And with that, I left the Park of Broken Dreams. Knowing that I'll return again... Soon. 

Summer Rain...

the days when we can feel the wrath of the Almighty's anger is called summer. For weeks and weeks, we feel the anger on our skin, and it would weaken us if not for the life giving nourishment we call water.

But you know his wrath has subsided when you see children playing in the afternoon sun, frolicking and having fun. But what's this? Something is amiss... The sun. She has gone. and has been replaced by the Almighty's tears. He weeps for his damned children. He weeps for the sinners who knows not of their sins. he weeps for all of us. His tears are what we call, Summer Rain.

Children and adults alike dance in the tears of the Lord. Upon seeing his children doing so, The Lord weeps harder, this time for his children's ignorance. As the writer looks out of her window, the children are unmindful of things going on in Heaven above. The smell of wet dirt lingers in the air. A smell that reminds one of simple childhood joys.

The Lord's weeping has slightly subsided. And he smiles down on his children. They are making the most of their lives, he realizes. And he decides to not condemn them. After all, they do not know what they are doing, as they dance around in the Summer Rain...

Road to Recovery

For days, I have been waiting. Four days I have waited. Checking my mail any chance I get. Try to tell myself that there is nothing for me there. But the voice on the other side of my head tells me otherwise.

I refuse to partake on the poison I fuel myself with everyday, as an effort to forget the face that held my world. To live without that poison, would be suicide to some. I try to think of it as trying to live again. That face, that smile, that touch, is slowly fading away from my memory since I stopped taking the poison. I try to keep it that way.

Last night, I find myself not thinking of you. Without you in my mind, my nights seem so much calmer. So much more pleasant. I felt like I owned the night. That was a feeling I have not felt in a very, very long time.

Do I wish to set my eyes upon your beautiful face? my heart yearns for it. But I have decided to listen to my mind this time. I pray to God that I'm making the right choice. I want to forget you as much as I can. For when the time comes, and I know it will, I'll be forced to see you again. And by that time, I hope to learn to smile your way with no heartache. How I wish that day would come sooner.

Love has done this to me. They say what doesn't kill you makes you stronger. I beg to differ. The heart break I suffered didn't kill me. But it certainly made me weaker. For it gave birth to a fear. A fear of love, and of trust.

I fear making a new friend, lest I fall in love. And I fear to trust anyone with my heart, for fear that they will one day drop it, as the former recipient had.


I hate these fears. I hope to over come them during this long walk in the road to recovery. I don't know where I am right now. But I hope I'm half way there. Because I can't take much more of this self inflicted pain...

Ang Gabi

Ewan ko kung pansin, pero bihira na ako magupdate ng blogger ko. Hindi naman sa tinatamad... joke lang. tinatamad lang ako magtype. pano kasi, ang ilalagay ko rito ay tulad lang din ng ilalagay ko sa tumblr ko. Anyway, puro ako excuses. Hindi na lang ako magsulat..

Ayun, tuwing gabi, bago ako matulog, madami tumatakbo sa isipan ko. Bukod sa pag isip kay special someone (naks!) at sa pagtanong sa sarili kung bakit ako nagiisa, nakakaisip din ako ng  magagandang topic para isulat. Ngunit dahil nakahiga na ako at walang gana bumangon mula sa kinaroroonan ko, eh hindi ko ito naisusulat sa aking "magic notebook". Kaya tuloy, pag gising sa umaga, lahat ng naisip ko, ay wala na. badtrip.

Gusto ko tuloy batikusin (tama ba?) ang gabi. Ano nga ba meron dito? bakit tayo napapaisip ng malalim? Bakit satin napapaalala ang mga bad memories na ayaw naman natin maisip? pati na mga tao na ayaw na natin maisip, pinapaisip satin. Kung iisipin mo, ang konsensya mo ay pinaka active din pag gabi.

Hindi ka papatulugin ng mga bagay na pilit tumatakbo sa isipan mo. Ewan ko kayo, pero ako, pag nangyayare sakin to, eh dumadating ako sa punto na nadedepress ako, may instance pa nga na napaluha ako sa kakaisip lamang kay Special Someone na nangiwan. (awww)

Siguro, ang lamig ng gabi, at ang kadiliman nito, ito ang nagttrigger sa mga memories natin para bumalik with a vengeance sa mga isipan natin. Sa umaga kasi, masyado tayo busy. Doing things we need to do. pero pag gabi, wala. Time to relax, and to remember all the bad things in your life. Ipapaalala ang ka lechehan mo. katarantaduhan mo. lahat ng pagkakamali mo. hanggang sa maguilty ka ng sobra na gugustuhin mo mag shot.

Tuwing gabi, eto problema ko. hindi na ako magugulat mamyang gabi kung gambalain nanaman ako ng mga palaisipang walang kwenta. Ayoko na magisip. I guess I'll just go with the flow.....

Alaala

ano nga ba ang alaala? Ito yung iniiwan satin ng bawat tao na nakikilala natin sa buhay.

bawat alaala, good or bad ay mahalaga. ito yung bumubuo ng pagkatao natin. Isipin mo na lang na parang reminder yan na pinapaalala sayo kung ano ang tama at mali, ano gusto at ayaw mo, at kung sino ang dapat pagkatiwalaan at kung sino dapat kasuklaman. nasa alaala natin lahat yan.

Sa mga experiences naman, well, aalalahanin mo mga nangyare sayong masama. Isipin mo kung ano naging mali mo, learn from it, then move on. (easier said than done).

Sa totoo lang, wala na ako masabi pa tungkol sa usaping ito. Kunware lang na ako ay isang magaling na pilosopo.

Gusto ko lang magbahagi ng mga nasa isipan ko. Pagod ako eh.. D ko alam kung bakit, pero pagod lang talaga ako....

Meeting New People

ASSESMENT TIME!

Well, I've been meeting different people. Interacting with different people here on the internet lately.
I've actually met a few people I like through my blog on tumblr. My blogger account isn't as active as I'd like it to be because my tumblr and blogger are basically the same. I have no followers here on blogger, but I do have a fair amount of readers which makes me happy. The only satisfaction I get from writing is getting people to actually read it.

On tumblr I have a lot more followers, and I have about a few active readers, also I appreciate. I like it when people read and leave comments on my posts, but what I really like most is when they interact with me. It actually makes me feel like there are actual people on the internet.

Call me crazy, but I somehow envision other internet users as robots or something. lol. But I know that they're not. :)

So yeah, I like meeting new people through my blog better than through my facebook. facebook bores me, to be honest. Mostly because it has somehow turned into my refrigerator. You know, you check it when you're bored even though you know nothing's changed.

I like leaving TA's on other people's blogs, but I'm always kinda shy, so I don't do it very often. Let's talk sometime. Let's be internet buddies.

hahahaha. i feel like I sound like a weirdo. :p

Ala Una

Ala una na ng madaling araw. Hindi makatulog. Hindi mapahinga. Kaluluwa'y may hinahanap. Hindi makita. ayaw magpakita. Ano pa bang pwedeng gawin? Pag tingin sa langit, mga bituin ay mistulang mga kaibigan na sinasabing magiging ayos din ang lahat. Ang buwan, nakatingin sakin. Buwan na siyang malungkot sa langit. kahit kasama pa niya ang mga bituin na kumikinang.... Ako at ang buwan. Dalawang bagay na nalulungkot at nangungulila sa isang lugar na puno ng mga kumikinang na bagay. 

Akala ko, kapag nagbakasyon magiging okay na ako. Na makakalimutan ko mga nangyare at mahihilom ang mga sugat na naiwan.  Ang problema kasi, hindi ka na nga mwala sa isip ko, pati mga sugat kumikirot pa rin.

Hindi ko na nga kaya tignan profile mo eh. Pag nakikita kasi kita sa Social network, tila lagi gusto kita kausapin. Pero alam ko, maaasar ka lang.

Habang ako, tahimik na hinahanap ang mga piraso ng puso ko, ikaw ang saya mo na. Hindi na kita kilala. Oo. Alam ko na normal na magbago ang tao. Pero bakit naman ganon ka kabilis. Hindi na kita mahabol. at tila ayaw mo pa sakin magpahabol. Ayos lang sakin. Ayos lang talaga.

Alam mo gagawin ko? ngingiti ako. Wala naman mangyayare kung sisimangot ako at pilit kang tatawagin eh. Alam ko naman na hindi ka lilingon. Magpakasaya ka sa mundo mo. Ganon na lang din gagawin ko. tutal, wala na eh.

Tare pre, ngiti tayo. :D

Pagsulat.

Ano nga ba ang pagsulat? ito ba ay ang simpleng pag dampot ng bolpen o lapis at pag guhit ng mga salita sa kung saan? maaari. pero isa din itong klase ng sining.

Sa pamamagitan ng pagsulat, maaari mong sabihin ang lahat ng saloobin mo. Mga bagay na hindi kaya bigkasin ng iyong bibig, kaya sabihin ng bolpen mo sa papel. At sa pamamagitan nito, ikaw ay magkakaron ng boses.

Ayos di ba? Biruin mo, sa pamamagitan ng pagsulat, binadtrip ni Rizal ang mga Kastila. sadyang nakakabilib si Rizal no? Sa totoo lang, pangarap ko maging  manunulat tulad niya. nais ko Iparating ang lahat ng nasa isip ko, pero tingin ko lalayuan ako ng mga tao kung sakali makita nila laman ng kokote ko.

Kahit naman ba, nais ko pa rin sumikat sa larangan ng pagsusulat. Hindi ako ganon kagaling, pero marunong ako. gagawan ko to ng paraan. oyea.

Panaginip?

Ang pinaka unang form ng paasa na nakilala natin ay ang tinatawag natin na panaginip. Bakit kamo?
Ang hirap managinip. Ang saya saya mo na tapos bigla kang magigising. kasama sa pag gising mo ang pag balik nang kalungkutan na nakasanayan mo na. Paasa ang panaginip. Pinapaasa ka niya na okay na ang lahat. Na wala nang mananakit sayo. Pero yun pala, isang malaking kalokohan lang ito.
Pero para maging patas, Pinapakita din ng panaginip  ang mga bagay na pinaka ikanatatakot mo. Tila ba hindi pa sapat ang pagdudusa mo sa pag gising.
Napaka negatib ba ng mga pananaw ko sa panaginip? pasensya na. Medyo naasar ako sa panaginip ko kagabi.
Nanaginip ako na okay na okay daw tayo. Na nayayakap na daw kita uli. Na mahal mo na daw ako uli. Ang saya saya ko, at ang gaan gaan ng pakiramdam ko… Tapos habang yakap kita, bigla nag fade out, at nagising ako sa kwarto ko. Kala ko totoo na. Joke lang pala.
Naasar ako. Nabadtrip ako. Pero ano magagawa ko? Wala. As always, wala ako magagawa sa kalagayan ko. badtrip. ayos. Natulog na lang ako uli. At sa pag gising ko. naalala ko uli na ayaw mo na sakin. Uli, tinanggap ko ito.
Ang drama ko. Panaginip lang ito, pero nagawa ko pang gawan ng kwentong wala namang kahulugan sa buhay ng iba. Ayos di ba?
Lahat ng ito, naisip ko habang nakahiga ako kanina umaga pag gising ko. Hindi mo kailangan basahin ang lahat ng ito, pero kung nakaabot ka na sa parteng ito, Salamat sa pag basa.

Readers!!

Nadayo ako sa Stats ng aking Blog at nakita ko na meron na pala akong readers. Hindi ko kayo kilala, pero nais ko lamang magpasalamat dahil nagbibigay kayo ng oras para tignan at husgahan ang aking blog. Meron siguro sainyo na kokornihan. sapagkat korni naman talaga ang aking mga lathala.

Hindi mo alam kung gano kahalaga para sa akin ang readers. Sila, o kayo, ang aking inspirasyon para magsulat pa. Para saan pa ang sinusulat mo kung ayaw mo din ipabasa? Gusto ko lang talaga na may nakakakabasa ng mga saloobin at opinyon ko sa buhay pang araw araw.

Hindi ako kilalang tao. Gusto ko isipin na mahalaga ako sa pamilya ko. lalo na sa mga kaibigan ko. bagamat hindi pa sigurado yung huli, Isipin ko na lang talaga yun.

Gusto ko din isipin na sila, mga kaibigan ko, ang nagbabasa sa blog ko. Kung hindi ko man sila kaibigan, well, enjoyin mo na lang ang mga lathala ng taong kinasusuklaman mo.

Wala na ako masabi tungkol sa topic na ito. Pasensya na. Hindi ako ganon ka galing mag tagalog. Hindi. Hindi ako fil-am. wala akong excuse. Sadyang mas nadidilian ako sa wikang ingles. Pero dahil magaling ako, Pipilitin ko magtagalog hanggang sa kaya ko. Para saan pa kamo? para sayo, mambabasa. Nagtiyaga ka basahin ang saloobin ko. magtytyaga din ako magsulat sa tagalog. para masaya. o di ba?

Ayun, hanggang sa muli kong post. adios mga kaibigan! At sana ituloy niyo ang pag tangkilik sa walang kwenta kong blog. :D