Well, today is the last day of 2011. A lot of people are planning, and making their New Year Resolutions. resolutions that will last, 2-3 days tops. while everyone is busy,
Well, I'm gonna kill myself this 2011, and be reborn in 2012. a new me. with a new perspective....hopefully.
these are the things I regret:
I regret falling in love. well, they told me that falling in love was one of the best feelings in the world. I gotta admit they were right about that. But they forgot to mention that, when you do, you get hurt. really bad. It takes a while to get back up, and I think I'm almost there, but still, I regret that I fell in love this year. it was not a good year to look for love. :)
I regret caring too much. you know what they say, "the more you care, the more you have to lose." I have a tendency to be really clingy. trying to change that. but hey, when I'm clingy, that means I really care about you. Its just that, people tend to find that, annoying. Well, I guess I should have seen that coming. I guess, next year, I should care a little less, or at least not be too clingy. Because sometimes, always being there can drive the ones you care about away. or at least, get them pissed at you. lol.
I regret not taking action. If I took action, maybe, just maybe, I wouldn't be spending the holidays so lonely. and maybe I'd be a little happier than I am right now.
and most of all,
I regret not being happy at times when I should have been. Because thinking back on it now, I must have looked like an ass. being a depressed monkey in a crowd of happy people. Days when I was totally down. damn.....
well, there are two sides to a coin. now that I have the negative gone, this year wasn't all that bad. the following I experienced for the 1st time.
I got drunk. and felt like shit the next morning. not a good way to spend christmas.
I got to interview people. yeah. being a Journalism student has its perks. I found that I like talking to people.
Video Games can save lives. I have a Play Station 2. It saved me from depression this year, and it also makes the best companion. it takes you to a new world, where killing is okay. plus, it won't get mad at you no matter how much you yell at it. :D
Friends will be there. no matter what. tested and proven! they will stay with you. they'll listen. they'll give advice. Lets face it. Life is a shit hole, but when you're with friends, you learn to face all your problems, with well, a semi-smile on your face. :)
I learned a lot more, and I shed more tears than I would care to remember. But one thing is for sure, I am thankful. Thankful because these experiences, will somehow make me feel better, and be more prepared to accept the new year.
and now that I have said everything I wanted to say, I am picking up my gun, loading it with a bullet, and pointing it at my right temple. I'll die... but I'll be born again. no. not as a zombie. But as me. a more awesome me.
to all of you who I met this year, and to those I've known for years, Thank You. To quote a song title, Thanks for the Memories. see you in 2012!
Pulls Trigger. dead.
Biyernes, Disyembre 30, 2011
Sabado, Setyembre 10, 2011
Depressed
oo. alam ko mas marami pang mas malala na pwede sa akin mangyare. pilit ko tong iniisip. pero hindi ako mapakali. Hindi ko mapigilan na makaramdam ng lungkot at pagkaasar. Hindi ko mapigilan na gustuhin na sapakin ang prof ko sa mukha.
Bakit ako kamo ganito? simple lamang. na-virusan lang naman ang aking USB. at nawala lahat ng aking files. mga articles na sinulat ko, mga pictures ko para sa photography at kung ano ano pa.
nakakalungkot isipin na wala na ako kopya ng iba kong mga gawa.
naiinis ako ngayon. Ano magagawa ko? andyan na yan eh. wala na ako ibang magagawa kundi gumawa ng panibagong mga sulatin.
kaya ko to. SANA. eh ang kaso, tinatamad na ako. natapos ko na kasi eh. tapos uulit ako. buhay nga naman. minsan grabe mang TRIP!
pinapasalamat ko na lang na eto lang ang problema ko. nakakahiya naman kasi sa mundo, nagrereklamo ako samantala ang ibang tao NAGUGUTOM. hmp
Bakit ako kamo ganito? simple lamang. na-virusan lang naman ang aking USB. at nawala lahat ng aking files. mga articles na sinulat ko, mga pictures ko para sa photography at kung ano ano pa.
nakakalungkot isipin na wala na ako kopya ng iba kong mga gawa.
naiinis ako ngayon. Ano magagawa ko? andyan na yan eh. wala na ako ibang magagawa kundi gumawa ng panibagong mga sulatin.
kaya ko to. SANA. eh ang kaso, tinatamad na ako. natapos ko na kasi eh. tapos uulit ako. buhay nga naman. minsan grabe mang TRIP!
pinapasalamat ko na lang na eto lang ang problema ko. nakakahiya naman kasi sa mundo, nagrereklamo ako samantala ang ibang tao NAGUGUTOM. hmp
Linggo, Agosto 21, 2011
walang reader.
dalawa ang pinapa andar kong blog. ito, at isa sa ibang site. nun bakasyon, as you all know, active blogger ako. ngayon medyo busy na, at hindi naaasikaso ang blog, kaya aun, sa kabila kong blog, unti unti na silang naguunfollow. hindi ko to problema dito, bakit kamo?
Eh wala nga ako followers eh. readers pa kaya? hmm.. gusto ko makahagilap ng readers. saan ba ako pde magpulot? tsk. mga kaklase ko sa dyornalism, magagaling magsulat. may mga sense ang nilalagay sa papel, tapos ako. eto, walang kwenta ang mga gawa. basura ako sa paningin ko.....
sana naman, may makapansin dito. un lang naman. oo. alam ko, hindi ako nagbblog tungkol sa sexuality ko, ng ibang tao, o maging sa pagiging tunay na nilalang ko. tungkol lang to sa buhay ko. masyado self centered ang mga tao para mag care sa buhay ng ibang tao. kaya, whatever na lang, I guess, ayos lang din na wala ako followers dito. isa lang. at ung isang un, hindi pa active, so technically speaking, wala akong followers. kaibigan, kung binabasa mo to, isa ka nang reader ko.
hmmm.. actually, kahit hindi kita follower, basta reader, at nag bibigay ng feed back, ayos na sakin. :)
well, magandang gabi kaibigan. sana bukas may maisulat ako.
Eh wala nga ako followers eh. readers pa kaya? hmm.. gusto ko makahagilap ng readers. saan ba ako pde magpulot? tsk. mga kaklase ko sa dyornalism, magagaling magsulat. may mga sense ang nilalagay sa papel, tapos ako. eto, walang kwenta ang mga gawa. basura ako sa paningin ko.....
sana naman, may makapansin dito. un lang naman. oo. alam ko, hindi ako nagbblog tungkol sa sexuality ko, ng ibang tao, o maging sa pagiging tunay na nilalang ko. tungkol lang to sa buhay ko. masyado self centered ang mga tao para mag care sa buhay ng ibang tao. kaya, whatever na lang, I guess, ayos lang din na wala ako followers dito. isa lang. at ung isang un, hindi pa active, so technically speaking, wala akong followers. kaibigan, kung binabasa mo to, isa ka nang reader ko.
hmmm.. actually, kahit hindi kita follower, basta reader, at nag bibigay ng feed back, ayos na sakin. :)
well, magandang gabi kaibigan. sana bukas may maisulat ako.
Lunes, Agosto 15, 2011
wrong place...at the wrong time.
hindi ko inaasahan na makita ang nakita ko. hindi ko ito ginusto. Sinong tao ang gusto nakakakita nito? siguro taong may tuliling lang.. at mga weirdo na gusto nakakakita nang nasasaktan na hayop.. ay! nagbigay ako ng spoiler.
hindi na mahalaga. sasabihin ko rin naman eh.. Bilang isang pet owner, at animal lover, mahirap para sakin na makakita ng hayop na nasasaktan, o napagtitripan ng sino man.
dito sa bahay namin, meron kaming pitong pusa (ata), 4 na aso at isang pagong. lahat ng mga animals namin, hindi yan nagugutom. araw araw, dalawang beses kung pakainin namin yan. naaalala ko kasi ang sinabi sakin ng tatay ko nung bata ako... "makikita mo ang totoong ugali ng tao, sa kung paano niya tratuhin ang mga hayop."
naniniwala ako sa sinabi ng tatay ko na ito.
ang tatay ko ay isang nakakatakot na mama, lalo na kapag siya ay galit. pero mabait siya, lalo na sa mga hayop.
anyway, hindi ito tungkol sa tatay ko.tungkol to sa paglalakad ko kanina pauwi, at sa nakita ko.....
Kanina, maaga ako umuwi. hindi ko ito madalas gawin. pero kanina kasi, ninais ko umuwi ng maaga para medyo makatipid sa aking gastos. Nakatipid nga ako, kaso, I had a life changing experience...
So ayun, nilakad ko mula Anonas LRT station hanggang samin, para lamang makatipid ng 17 sa tricycle. plus exercise na din un oh. haha.
ang kaso, nagsisi ako at umuwi ako ng maaga kanina. mga mag aala una pa lang nun. andun na ako sa street namin. mga 3 o apat na bahay na lang ang layo ko mula samin, may nakita ako pusa. Black and White siya, nagkakalkal ng basura, malamang naghahanap ng pwede kainin. kinakausap ko un pusa, tinatatawag ko sakin, kaso mas abala siya sa paghanap ng pagkain niya. May ale nagwawalis sa labas ng bahay niya, nakita niya ung pusa, hinampas niya ng walis. binugaw niya.
ang natakot na pusa, tumakbo sa gitna ng daan. mukang natuliro. tapos may taxi na parating. bumusina ito. kaso lalo natuliro ang kawawang pusa. ang bilis ng pangyayare. gusto ko sana tumalon sa harap ng taxi para mailigtas ung pusa. kaso...
nasagasaan ng PUTANGINANG taxi na yun ung pusa, tapos kumaripas na papalayo. mukang napilay yung kawawang muning, at tumakbo siya at pumasok sa isang bahay... putangina talaga nung taxi na yun.
nung nasagasaan ung kawawang muning, ang tangi ko lamang nagawa ay, sabunutan ang sarili, at kagatin ang panyo na hawak na nagsisilbing pantabing ko sa mataas na sikat ng araw. "PUTANG INA!!!!!!" ang lakas kong sigaw. na yung ale na nang hampas sa pusa ay tinanong ako "ano nangyare sayo?" tangi kong nasabi saking state of shock: "nasagasaan yung pusa". Hutaena.. pinagtawanan ako nung ale!!!
naiiyak na ako nun sa shock at lungkot at awa sa muning, tapos pinagtawanan ako! pucha. naglakad na lamang ako pauwi samin. pagdating samin, umakyat ako kagad sa kwarto ko.nilock ang pinto. at nagkulong dun for 5 hours. hindi ko napigilan sarili ko. naiyak ako..hindi ko mapatahan ang sarili ko..
I cried myself to sleep. Nagising ako.. mga ala singko na ng hapon. d ako nagbihis. nakasuot pa din ako nun ng pinangpasok ko with medyas. kalmado na ako nun...
nagpapasalamat lamang ako sa kaibigan ko na nagalala sakin. atleast may nagcare.
oo. Naiyak ako sa nakita ko. Mababaw? oo. kung sa tingin mo mababaw yun, ayos lang. ayun ako eh.
gusto ko mag volunteer work sa Philippine Animal Welfare Society (PAWS), kaso wala ako oras.
Isa pa yun, napaka ironic na ayun ung napili naming oragnization na ipprofile? or whatever.. d ko lam actually ung agagwin namin.. at ako ang maglelead.. chansa ko na to para makapunta dun. tingnan ko website nila..
tunay na nakakatouch yung mga ginagawa nila. gusto ko maging parte nun.
balang araw, magvovolunteer din ako sa PAWS. Yung nakita ko kanina, ay ang nagpabago sa akin...
pero ayoko na ule makakita ng ganon.. kahit kelan....
Sabado, Hulyo 16, 2011
Insulto!!
may assignment kami sa isa kong subject na mag keep ng journal. Naiinsulto ako sa asal ng mga kaklase ko.
personally, meron ako diary. regulary updated yun. Medyo nadismaya ako nung malaman ko na kelangan ko magkeep ng isa pang diary para may ipacheck ako.
Pero pinaka naaasar ako, ay dahil mga iba kong kaklase, parang ginagawang joke time yung mga journal nila na ipapasa. Tipong para lang may maisubmit.
Hindi ko pinapakita kahit kanino na asar ako dito. pero medyo naaasar ako. Alam mo yun pakiramdam na nadaya ka? ayun eh. tipong ikaw nagaral para sa exam, tapos nataasan ka pa ng kaklase mo na nandaya. ayun. yun ang nararamdaman ko.
naiinis ako lalo kapag niyayabang pa nila. hindi ko maintindihan. bat kailangan hapitin? PUTANGINA!!! DAILY nga tapos hahapitin?!?!?! GINAGAGO niyo ba ko?!? mga LESHE kayo!
badtrip. nakakaasar. naglalabas lang ako ng pagka asar at pagka badtrip ko. Wala rin naman nagbabasa nito. kaya, whatever lang.
sa mga gago jan na sa tingin ay joke lang mag tago ng Journal... eo kayo! ..|..
personally, meron ako diary. regulary updated yun. Medyo nadismaya ako nung malaman ko na kelangan ko magkeep ng isa pang diary para may ipacheck ako.
Pero pinaka naaasar ako, ay dahil mga iba kong kaklase, parang ginagawang joke time yung mga journal nila na ipapasa. Tipong para lang may maisubmit.
Hindi ko pinapakita kahit kanino na asar ako dito. pero medyo naaasar ako. Alam mo yun pakiramdam na nadaya ka? ayun eh. tipong ikaw nagaral para sa exam, tapos nataasan ka pa ng kaklase mo na nandaya. ayun. yun ang nararamdaman ko.
naiinis ako lalo kapag niyayabang pa nila. hindi ko maintindihan. bat kailangan hapitin? PUTANGINA!!! DAILY nga tapos hahapitin?!?!?! GINAGAGO niyo ba ko?!? mga LESHE kayo!
badtrip. nakakaasar. naglalabas lang ako ng pagka asar at pagka badtrip ko. Wala rin naman nagbabasa nito. kaya, whatever lang.
sa mga gago jan na sa tingin ay joke lang mag tago ng Journal... eo kayo! ..|..
Tumal. tamad. at pagka sawa.
Ang tumal. tila walang magandang mangyayari ngayon araw. tipong, gusto ko na to matapos. Tinatamad na ako. Wala ako gusto gawin.
pero sa kasamaang palad, madami kailangan gawin. Nakalimutan ko. may recitation bukas. hindi lang yun, meron din kami Article tungkol kay Edicio Dela Torre na dapat isubmit. leshe.
last week, pinagawa na kami ng isang feature at isang straight news tungkol saknya. Sa totoo lang, nagsasawa na ako sa pangalan niya. wala na nga akong paki eh.
pasensya na. dala lang to siguro ng medyo pag ka badtrip.
hindi ko din po alam kung bakit ako badtrip ng ganito. basta alam ko, ayoko na. sawa na ako.
sawa na saan kamo? sawa na ako magsulat. pero malamang, ngayon lang yan dahil tinatamad ako.
pilitin ko na lang sarili ko na gumwa kahit sadyang ayaw ko na...
pero sa kasamaang palad, madami kailangan gawin. Nakalimutan ko. may recitation bukas. hindi lang yun, meron din kami Article tungkol kay Edicio Dela Torre na dapat isubmit. leshe.
last week, pinagawa na kami ng isang feature at isang straight news tungkol saknya. Sa totoo lang, nagsasawa na ako sa pangalan niya. wala na nga akong paki eh.
pasensya na. dala lang to siguro ng medyo pag ka badtrip.
hindi ko din po alam kung bakit ako badtrip ng ganito. basta alam ko, ayoko na. sawa na ako.
sawa na saan kamo? sawa na ako magsulat. pero malamang, ngayon lang yan dahil tinatamad ako.
pilitin ko na lang sarili ko na gumwa kahit sadyang ayaw ko na...
Linggo, Hulyo 10, 2011
Masipag na Bata
ako. tamad ako. bihira ako sipagin ng kasipagan. tulad ngayon linggo. isa sa mga pinaka ayaw ko ay, yung natatambakan ako ng mga isusulat na articles. yun siguro naging drive ko para tapusin ng maaga ang mga articles na to:
- How I came to Journalism
- Autobiography
- Feature article about 5 pedicab drivers
- Character Sketch of a pedicab driver
wew. yung una, matagal ko na nagawa, parang nun gabi pa lang na binigay un, gnwa ko na. tapos yung pangalawa, well, it took me three days to write. so mga thursday, okay na siya. yung 5 pedicab drivers, kanina ko lang tinapos dahil kahapon lang ako nakainterview. yung character sketch, well nagawa ko na nung Friday dahil nung Thursday, nakainterview na ako ng 2 pedicab driver.
experiences: uhhmm.. masasabi ko, mahiarap manginterview pag magisa ka lang. Pano kasi, hindi sila papayag. tipong nahihiya pa. mas madali siya gawin in a group. SRSLY.
Naranasan ko mang interview sa ulan. nakakabadtrip magsulat sa notebook mo habang pinagtitripan ka ng mga patak ng ulan na guguluhin ang magulo mo nang sulat. tsktsk..
ang mga pedicab driver ay madaming hinaing. at may mga chismis din. Yung isang driver na nakausap namin sa labas ng college building namin, kinewento ang tungkol sa isang prof sa kolehiyo namin na well, grabe kung mag inarte. ahaha. sayang hindi namin kilala kung sino yun. Pati na rin, kung paano sila kotongan ng mga pulis. grabe din pala. hirap na sila sa pag dala ng mga estudyante mula Pureza papuntang Main, o Main papuntang COC, tapos pinapahirapan pa sila ni mamang pulis. naawa naman tuloy ako saknla. maayos naman silang mga tao eh. karamihan ay gusto lamang mapatapos ang mga anak sa pag aaral. Ang iba naman, sobrang kulang ang kinikita araw araw.
kakaibang experience: yung isang driver, lasing. actually, d ako marunong tumingin ng lasing. hehehe. pero amoy alak siya, tapos paulit ulit ang sinasabi niya na dose ang anak niya. ahaha. nakakatawa siya, pero ayos din. ayun. :))
well, hindi naman recquired, pero gumawa ako ng reflection tungkol sa assignment namin na to. ehehe. stressful? oo. sobra. pero worth it naman. yeah. :)
Sabado, Hulyo 9, 2011
antok.
Meron ako gusto ikwento. kaso antok na ko e.
nais ko lang sabihinn na ang propesor namin sa Retorika ay sa wakas, nagpakita na. Si sir Sixer, ang propesor namin sa pilipino nung unang semyestre nang unang taon namin ay nagbabalik.
sa totoo lang, hindi ko pa alam kung ito ay ikatutuwa ko o ano. pero for now, masaya lang ako at may napakita nang propesor samin ngayong Sabado. ika-apat na linggo na namin to.
biruin mo yun, isang buwan na ang nakalipas mula nang simulan namin ang ikalawang taon sa kolehiyo.. Ang bilis nga naman ng panahon.
Paalala sa sarili: ikwento ng buo ang tungkol sa mga pedicab driver bukas. :))
nais ko lang sabihinn na ang propesor namin sa Retorika ay sa wakas, nagpakita na. Si sir Sixer, ang propesor namin sa pilipino nung unang semyestre nang unang taon namin ay nagbabalik.
sa totoo lang, hindi ko pa alam kung ito ay ikatutuwa ko o ano. pero for now, masaya lang ako at may napakita nang propesor samin ngayong Sabado. ika-apat na linggo na namin to.
biruin mo yun, isang buwan na ang nakalipas mula nang simulan namin ang ikalawang taon sa kolehiyo.. Ang bilis nga naman ng panahon.
Paalala sa sarili: ikwento ng buo ang tungkol sa mga pedicab driver bukas. :))
Biyernes, Hulyo 8, 2011
this is the story of a dinosaur
Before I start, let me say first that I don’t like to write autobiographies. I always don’t know how to start. Right now, I am stalling. Honestly speaking, I don’t even want to write this. But if I write this way, it’ll get my thoughts flowing and I can get started. Okay, let’s do this!
My name is Louise Mosqueda y Jorge. Youngest daughter of Arthur Mosqueda y Famador and Nancy Jorge-Mosqueda. My parents, I guess this is the part where I tell you a bit about them right? Well, my dad is a retired government employee. He used to work for Manila Water. But before that, he had all sorts of odd jobs, which included being a jeepney driver, a Hotel Waiter(when I was a kid, he showed me how to fold napkins, and told me about the people he met when he was a waiter. I found all of his tales quite exciting.) He’s a college drop out. He was going to be a Civil Engineer. He still has that thingy engineering students always carries around…the T-Square I think it’s called. I used to think it was some sort of deadly weapon as a kid. Anyway, he dropped out one year shy of his diploma because his family can’t afford college anymore. That’s about the time he started taking on those jobs.
My mom? She’s one in a million I can tell you that. Well, I guess everyone would say that about their moms’ right? She grew up in San Mateo Rizal, and she graduated a vocational business course in PUP. In college, she failed Business Math. Yes, I feel that it is relevant to say because I still can’t believe my mom failed in something in school! It’s just.. unheard of!
I said that I was the youngest right? I have two older sisters; namely: Nona Mosqueda-Lara and Tanya J. Mosqueda respectively. My eldest sister got married in 2010 and is now a mom. She has been working in a call center since she graduated from college (Tourism Management at PUP). My other sister is out of the country working some job I don’t know. before she left, she also worked at a call center since finishing college (BS Education Major in PHED at Roosevelt College Cainta). My sisters are the ones I have to thank because I am able to still be in school. Yeah, that’s right. Since they have finished college and found jobs, they have been keeping me alive. My eldest sister paid my tuition fee from the 4th grade up to my 4th year in high school. And my other sister has been providing me with my allowance. Yeah, it’s great to be the youngest.
Now that I have gotten my family background out of the way, it’s time for my childhood. When I was growing up, my sisters were already in high school. My eldest sister is older than me by eleven years, and my other sister, by nine years. Though we sometimes did stuff together, I mostly played with kids my age, like my cousins. It’s kinda hard to believe but, I was super shy back then. I hated attention, and that sort of thing. Childhood was awesome though. I did all sorts of stuff. For instance, I once tasted soap. Why in the world I did that? Well it’s because it smelled so nice and fruity and reminded me of candy that I just had to taste it.
Another thing I tried to eat, and probably the worst thing I have ever tasted, would have to be ear wax. Yes. I tried to eat earwax when I was a kid. Why? Because it smelled nice and sweet. Oh, I discovered right then and there that I should never eat anything that is not food. Apart from the soap and the earwax, I also tried eating baby powder, I once sprayed my mouth with perfume because I saw cartoon characters making their breaths better with a spray of the stuff. After I sprayed my mouth with perfume, I discovered that it was a special kind of perfume for your breath and not just the normal stuff my mom had.
With all the weird things I put in my mouth to try and eat, it’s a wonder I lived to be eighteen. But nevertheless, it was a pretty cool childhood. Too bad I never tried to eat paste.
Let’s jump to my grade school days. I’ll tell you the high lights of my career. From first to 6th grade, except second grade, I had the title: “Best in English”. My friends even dubbed me as the “walking Dictionary”. Since I was technically a Jorge, I was known in school. See, the name Jorge is very much respected in the Roosevelt College System. In fact, my whole family came from a Roosevelt branch. My dad, finished high school at Roosevelt College Quirino, my mom finished high school at Roosevelt San Mateo, and my two sisters went to Roosevelt Quirino, like our dad, but my sister Tanya, as I said before, went to Roosevelt Cainta for College. I am the only one who went to both grade school and high school in Roosevelt. We are a family of Rooseveltians, and I am proud of that.
Anyway, in the fourth grade, I was a blue belt in Tae-Kwon-Do, and was almost going for red, when all of a sudden, I failed Math. Yeah. That’s right. I failed 4th grade math. I received a 72. Dad made me stop the martial art, and got me tutored at Kumon Learning Center. I stayed there until I graduated 6th grade, and they gave me a Bronze Certificate for reaching level “I”. This was the Advanced level. Yes, I was once an award winner for Math.
Enough of grade school, It’s time for high school. What can I say about the shittiest part of my life so far? Well, for a shit hole, high school wasn’t so bad. I mean, yeah sure, most of the people there had their heads up their ass, but there are also people I love. Namely, my friends.
Anyway, high school was when I discovered that making up stories was something I liked to do. Also, that Math is my mortal enemy and should never be trusted. I guess I can say that friendship is really important and that falling asleep when your seated in the front row in front of the teacher’s table will get you punished by making your entire class sleep for the entire period. Yes. that is a punishment.
For me, high school was kinda fun, especially the part where we did our thesis. I couldn’t sleep for days because I was helping out in the finishing touches. It was stressfull, but fulfilling. Especially when all the panelists sign your paper. When its signed, you are an official graduating student.
That’s my story in high school. Now, my story is almost over. I am now at the present time. Well, Almost anyway. I’m only in my second year in college, so this won’t take more than a couple of paragraphs. Bear with me.
This is the last part. You only have to go a short way from here. I’m sorry if I bored you. Getting into college was a challenge. A physical challenge, I may add. Why? Because the lines you had to stand in were as far as the eye can see. But once you’re in, everything is worth it.
The first year is always the hardest. Eveyrthing is new and different and you’re just trying to get it all. Yeah, it was one hell of a year, but we made it. And now, I’m on my second year, I’m hoping that it’ll be better.
<**isusubmit ko to sa monday. mwahahaha. leche. homework ko to.**>
Sabado, Hulyo 2, 2011
Inside The Classroom.
There are chairs inside, but the students are outside. The desk was there one minute, the next it’s not. The chalk board is unclean, and so is the whiteboard. Parts of the wall have vandalism written on them, as well as the chairs. The prof was to arrive 50 minutes ago, still he’s not there or anywhere in the college for that matter. Do you know where you are? You must be in a College classroom.
College classrooms come in all forms and sizes. In our University, there are tiny classrooms, classrooms with no electric fans, classrooms with not enough chairs and some don’t even have lights. Our classroom, Room 203, doesn’t have enough chairs, no fans, and it feels like a sauna when it gets too hot.
It’s true. I have never liked this classroom. But I love it nevertheless. Why you ask? Its because of the fact that I share this classroom with my classmates and friends. When the prof is not present, or when he is late, we sit around, doing nothing and we just play around like a bunch of 10 year-olds. Yes. the classroom may lack in all the facilities students deem to be important for their comfort, but even so, we choose to ignore it when we are with friends. Because what the classroom lacks, we make up for it by making the most of what we do have. The thing we have apart from our limited resources is each other. On days when the prof thinks it’s a good idea to NOT show up, we teach other things professors will never teach us, things that we are supposed to learn on our own. I’m not going to say here what it is, but you get it don’t you?
Everyday,we leave room 203 with something new in our heads, something that we never expected to learn. We never expected to make friends, but we did. We expected the prof to be a punctual man, but he’s not. We never expected him to be so accommodating, but he is. And we never expected to love room 203, but again….we did.
Writer's Block
Tengene. bakit ba kasi ngayon pa ha? I have an article due tomorrow and you are not helping me. no. not one bit sir!
I suggest you leave and let me finish my work in Peace.
if you can do that, I thank you very much. :)
I suggest you leave and let me finish my work in Peace.
if you can do that, I thank you very much. :)
kausapin mo naman ako.
badtrip ang kaibigan ko. Mahal ko yun. pag galit yun sa mundo, sakin niya nilalabas ang pagka maldita niya. as in, tinatarayan niya ako. Tapos one day, nag sorry siya sakin sa ugali niyang yun.
pero sa totoo lang, ayos lang yun sakin. naintindihan ko naman kung bakit siya ganon na nangtataray eh. Kasi nga, Badtrip siya.
Nagbago siya ng ugali. pag badtrip siya, d na lang niya ko tinetxt. para daw d na niya ako masabihan ng something offensive daw. Par sakin, mas nakakastress yung ganito. dahil d ko lam kung okei siya o hindi.
atleast pag tinatarayan niya ako, alam ko lagay niya. Ayoko lang kasi na may pinagdadaanan siya na hindi ko alam. Nahihirapan ako ng ganito.
sana naman maintindihan mo yun. Gusto ko malaman ang mga pinagdadaanan mo. ayoko yung, pag tinanong kita ng "ano nangyare? bakit ka badtrip?" sana naman may isagot ka sakin, wag lang "wala. mababaw lang." Wala ako paki kung mababaw yun. Ayoko lang na may pinagdadaanan ka na ganyan at hindi ko alam. iintindihin kita. mahal kita eh.
sana naman magtiwala ka sakin. May tiwala ako sayo. hindi kita iiwan. Pangako ko yun. Kaya sana, ilapit mo sakin ang puso mo.
oo. ikaw nga tinutukoy ko. Mahal na Mahal kaya kita. ikaw? mahal mo ba ako?
pero sa totoo lang, ayos lang yun sakin. naintindihan ko naman kung bakit siya ganon na nangtataray eh. Kasi nga, Badtrip siya.
Nagbago siya ng ugali. pag badtrip siya, d na lang niya ko tinetxt. para daw d na niya ako masabihan ng something offensive daw. Par sakin, mas nakakastress yung ganito. dahil d ko lam kung okei siya o hindi.
atleast pag tinatarayan niya ako, alam ko lagay niya. Ayoko lang kasi na may pinagdadaanan siya na hindi ko alam. Nahihirapan ako ng ganito.
sana naman maintindihan mo yun. Gusto ko malaman ang mga pinagdadaanan mo. ayoko yung, pag tinanong kita ng "ano nangyare? bakit ka badtrip?" sana naman may isagot ka sakin, wag lang "wala. mababaw lang." Wala ako paki kung mababaw yun. Ayoko lang na may pinagdadaanan ka na ganyan at hindi ko alam. iintindihin kita. mahal kita eh.
sana naman magtiwala ka sakin. May tiwala ako sayo. hindi kita iiwan. Pangako ko yun. Kaya sana, ilapit mo sakin ang puso mo.
oo. ikaw nga tinutukoy ko. Mahal na Mahal kaya kita.
Copy paste Beybe.!
Minsan, pag tinatamad ako.. icocopy paste ko iba kong post sa kabila kong blog dito. haha. pag trip ko lang naman. whatever. sino ba kausap ko? la naman ata. ako lang tao dito.
I'm with You..
kanina, walang dumating na prof nanaman.. klase namin dapat hanggang 6pm, dinismiss kami ng president namin ng 4pm.
mga 4:30, umalis na kami ng school. magkakasabay kami nila, Marjo, Chloie, Angge, Karyl at David. nauuna kami maglakad ni Dave.pagdating sa kanto ng Pureza, nawala mga kasama namin. Nagantay kami ng mga 5minutes dun sa kanto. tapos si David, biglang nagaya.
“may ideya ako. wag ka kokontra.” yun ang sinabi niya sakin. tapos sabay sabi: “lakad tayo hanggang dun. Mag jeep tayo.”
so ayun. nilakad namin, mula Pureza hanggang Stop N’ Shop. Habang naglalakad kami, kinakanta ni David ang “I’m With You” ni Avril Lavigne. Kinanta niya mula sa paglagpas namin ng Hipdromo street hanggang sa kanto ng Stop N’ Shop.
ayun, napagusapan namin ang kung ano ano. masya naman kasama at kausap si David eh. :)
habang nagaabang kami ng jeep, (Parang-Cubao) may nagtext kay david. hala ka! naspot kami ng bestfriend ng gf niya!
wew. kinabahan naman ako. haha.pero sabi ni Dave ayos lang. dahil mukang d muna daw sila maguusap ng gf nia for reasons I don’t know. yeah.
ayun. sa jeep. tulog si David. haha. wala lang.
Biyernes, Hulyo 1, 2011
Case Study
ayun, gumawa kami kanina kina Jenina, (kaibigan kong Vegetarian) ng Case Study namin para sa Public Information Campaigns. well, individual ang activity na to. pero parang mas praktikal na gawin ito kasama mga kaibigan mo. haha. libreng kopyahan na din.XD
wala naman masyado nangyare sakin ngayon araw. nasugatan lang, pero ayos lang yun sakin. :))
walang kwenta mga kwento ko. yeah.
wala naman masyado nangyare sakin ngayon araw. nasugatan lang, pero ayos lang yun sakin. :))
walang kwenta mga kwento ko. yeah.
Miyerkules, Hunyo 29, 2011
Getiing F**** in the ass.
I don't know how the hell that must feel, but I think I know how it feels..
You know that feeling after taking a BIG shit? the way your ass feels sore and stuff? well, I somehow think that must be how it feels. I mean, I can't sit down after taking a dump that huge! it hurts my ass.
I wonder if its the same after getting fucked hard back there? hmm.. I would like to ask someone who has experienced it, but alas, I don't know anyone. haha. oh well.
You know that feeling after taking a BIG shit? the way your ass feels sore and stuff? well, I somehow think that must be how it feels. I mean, I can't sit down after taking a dump that huge! it hurts my ass.
I wonder if its the same after getting fucked hard back there? hmm.. I would like to ask someone who has experienced it, but alas, I don't know anyone. haha. oh well.
P.E
parang every week na lang ito problema ko. well, It kinda is. kasi naman, manyak na nga si Prof, andami pa mga nakakapagod na pinapagawa. hayst,
nananakit left foot ko.. parang ayoko tuloy mag sapatos bukas. wew. oh well, bahala na lang.
nananakit left foot ko.. parang ayoko tuloy mag sapatos bukas. wew. oh well, bahala na lang.
Martes, Hunyo 28, 2011
Ang Alamat ni Dwight (pusa ng kaibigan ko)
pusa to ng kaibigan ko. Siya si Dwight. Mahilig ako sa mingming. Si Dwight isa sa mga paborito ko. dahil ang cute niya. :) ginawan ko siya ng alamat para sa amo niya na si Giel. isang Engineering student sa aming University. at ilalathala ko ngayon ang kwento ni Dwight.
Isang araw, may isang tuko. maitim at pangit siya, pero ala siya kinalaman sa kwentong ito.
nung unang panahon, may pusa na walang tahanan. maitim siya. lagi siya tinutukso ng kapwa pusa niya. “tigilan niyo nga ako! meow!” lagi nitong sigaw. ang mga bata naman, hinahagisan siya ng mga bato, minsan ay ihahagis pa dapat siya sa San Juan river. pero nakatakas siya. malungkot at miserable ang buhay ng pusa na ito. isang gabi, sa ilalim ng Hi-way, humihithit siya ng rugby para makalimutan ang kanyang kapalaran, nang biglang may dumating na diwata. “sino ka? bat ka andito? sobrang high na ko siguro. kung ano ano nakikita ko.”
ang diwata na ito ay isang engineering student sa isang State U, na pag trip nia ay nagdadamit pang diwata at sumusulpot kung saan saan. “hoy. umayos ka nga dyan.” sabi nito sa pusa. “bibigyan kita ng panibagong buhay. sumama ka sakin.” sumama saknya ang maitim na pusa. inuwi ng diwata ang pusa sa Cubao . pinaliguan niya ito, dito lumabas ang tunay na kulay ng pusa, kulay puti. tuwang tuwa ang pusa at walang humpay ang pasasalamat nito. “walang anuman.”sabi ng diwata. “bibigyan kita ng pangalan para sa bago mong buhay” “ano po ang bago ko pangalan?” tanong ng pusa. “mula ngayon, pangalan mo ay Dwight, at magiging magbestfriend tayo dahil lonely ako.” “eh?!?! uhh..sige na nga” wala magawa ang pusa kundi sumagot ng oo. mula nuon, ay maputi na si Dwight at lagi na nakatali.
the end. :D
Ang pagbabalik.
Ayun, Bubuhayin ko na muli ang Blog ko na to. ang totoo, meron pa ako isa, madami na ako followers, at madami na din nagsshare ng opinyon nila tungkol sa buhay ko.
dito, hindi ako sikat. hindi ako kilala. ako ay isang normal na tao lamang na nais maghayag ng nararamdaman niya.
Sa totoo lang, kaya ayoko iupdate to dati, eh kasi, feeling ko kung magpopost ka dito eh, dapat seryoso. tipong gusto basahin ng masa.
But I find that I don't care anymore. Ilalathala ko na lang dito kung ano nararamdaman at kung ano ang tingin ko sa mundo nating ito. makagain man ako ng followers o hindi, ayos lang. atleast nasabi ko ang nararamdaman ko.
Hanggang dito na muna. wala na ako masabi.
ako nga pala ang Journ Student na may onting galit sa mundo.
dito, hindi ako sikat. hindi ako kilala. ako ay isang normal na tao lamang na nais maghayag ng nararamdaman niya.
Sa totoo lang, kaya ayoko iupdate to dati, eh kasi, feeling ko kung magpopost ka dito eh, dapat seryoso. tipong gusto basahin ng masa.
But I find that I don't care anymore. Ilalathala ko na lang dito kung ano nararamdaman at kung ano ang tingin ko sa mundo nating ito. makagain man ako ng followers o hindi, ayos lang. atleast nasabi ko ang nararamdaman ko.
Hanggang dito na muna. wala na ako masabi.
ako nga pala ang Journ Student na may onting galit sa mundo.
Huwebes, Marso 31, 2011
A book for the ages!
ang ate ko ay nagayos ng kanyang kwarto, nung nadala na ang bago nilang kama. nagalis siya ng mga ilang bag at plastic na puno ng mga libro. Ang ate ko kasi ay mahilig magbasa, lalo na nung siya ay dalaga pa. nakapag kolekta siya ng more than 20 books. at dahil ngayon ay may anak na siya, kailangan niya na alisin mula sa kwarto nila ng asawa niya ang mga libro na nkolekta niya.
bilang mabait na kapatid, tinulungn ko si te iakyat sa taas na kwarto ang mga libro. at bilang bayad, pwede ko daw angkinin ang mga libro na nagustuhan ko. isa sa mga ito ay ang aklat na "The Girls He Adored" na isinulat ni Jonathan Nasaw.
Nang sinimulan ko ito basahin, aba! hindi siya tulad ng iba ko pang mga nabasa. Tungkol ito sa isang lalaki na may personality disorder, ang pagkahilig niya sa mga babaeng may strawberry blond na buhok, at ang FBI agent na huhuli sakanya. masasabi ko talaga, na ito ay isang magandang basahin, at hinding hindi ka madidismaya.
ang awtor ng aklat na ito ay sadyang napakahusay, lalo na sa pag portray niya ng isang serial killer na may multiple personalities. oo. yung bida ay may pagka baliw. kumbaga, maraming tao na nakapaloob sa isang katawan. siya ay collectively known as Ulysses Christopher Maxwell Jr. ang kanyang mga magulang ay abusive, na siyang nagresulta sakanyang pagka baliw. mahusay siya. malinis gumawa. maikukumpara ko siya kay Gary ng mara clara. At napakastrange din, nang kanyang kinidnap ang kanyang psychiatrist. aniya ginwa niya iyon para tulungan daw sia ni Dr. Cogan.
basahin niyo ang libro na ito at alamin ang mga pinag gagawa niya sa mga babaeng "mahal" niya. at kun bakit mga kinukuha niya lamang ay mga babae na may strawberry blond na buhok.
bilang mabait na kapatid, tinulungn ko si te iakyat sa taas na kwarto ang mga libro. at bilang bayad, pwede ko daw angkinin ang mga libro na nagustuhan ko. isa sa mga ito ay ang aklat na "The Girls He Adored" na isinulat ni Jonathan Nasaw.
Nang sinimulan ko ito basahin, aba! hindi siya tulad ng iba ko pang mga nabasa. Tungkol ito sa isang lalaki na may personality disorder, ang pagkahilig niya sa mga babaeng may strawberry blond na buhok, at ang FBI agent na huhuli sakanya. masasabi ko talaga, na ito ay isang magandang basahin, at hinding hindi ka madidismaya.
ang awtor ng aklat na ito ay sadyang napakahusay, lalo na sa pag portray niya ng isang serial killer na may multiple personalities. oo. yung bida ay may pagka baliw. kumbaga, maraming tao na nakapaloob sa isang katawan. siya ay collectively known as Ulysses Christopher Maxwell Jr. ang kanyang mga magulang ay abusive, na siyang nagresulta sakanyang pagka baliw. mahusay siya. malinis gumawa. maikukumpara ko siya kay Gary ng mara clara. At napakastrange din, nang kanyang kinidnap ang kanyang psychiatrist. aniya ginwa niya iyon para tulungan daw sia ni Dr. Cogan.
basahin niyo ang libro na ito at alamin ang mga pinag gagawa niya sa mga babaeng "mahal" niya. at kun bakit mga kinukuha niya lamang ay mga babae na may strawberry blond na buhok.
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)