oo. alam ko mas marami pang mas malala na pwede sa akin mangyare. pilit ko tong iniisip. pero hindi ako mapakali. Hindi ko mapigilan na makaramdam ng lungkot at pagkaasar. Hindi ko mapigilan na gustuhin na sapakin ang prof ko sa mukha.
Bakit ako kamo ganito? simple lamang. na-virusan lang naman ang aking USB. at nawala lahat ng aking files. mga articles na sinulat ko, mga pictures ko para sa photography at kung ano ano pa.
nakakalungkot isipin na wala na ako kopya ng iba kong mga gawa.
naiinis ako ngayon. Ano magagawa ko? andyan na yan eh. wala na ako ibang magagawa kundi gumawa ng panibagong mga sulatin.
kaya ko to. SANA. eh ang kaso, tinatamad na ako. natapos ko na kasi eh. tapos uulit ako. buhay nga naman. minsan grabe mang TRIP!
pinapasalamat ko na lang na eto lang ang problema ko. nakakahiya naman kasi sa mundo, nagrereklamo ako samantala ang ibang tao NAGUGUTOM. hmp
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento